Det er svart no.

I løpet av dei siste dagane har eg stirra inn i alt som kunne vore vakkert.

Det er ikkje mogleg å være gla her. Det står skriven ti knivar i kvert einaste minutt dei har vore her.

Her manglar ikkje på stengsel.

Blir me aldri verd noko?

Eg ser tusenvis av livsverk som blir brotne sund berre fordi det ikkje står førd i eit reknskap.

Dei som vassar gjennom blod, kva post skal dei salderast under?

Opp or mørkret stig ei ordlaus røyst mot meg kver gang eg druknar i disse tankane.

Eg er berre eit molekyl, med alt det ein partikkel drar på seg av affeksjonsverdiar så lenge ho eksisterer.

Skjeletthender grip om meg, og lyfter meg høgare. No kan eg sjå kor det var det heile byrja.

Med ett mørknar det igjen.

Ve du som leitar etter det som aldri kan finnast. Det er hundretusener som er dømte til å gå vegen som berre har brå endar.

Den dystre far min stira meg djupt inn i augo og kviskra lågt den dagen eg blei fødd:

"No er det berre ein bakke igjen guten min".