Etter, det hugsar eg ingenting

"Det ein ikkje leiter etter, kan ein ikkje finne". -ukjend

Når opplevinga vår av tid og rom tek slutt, sluttar me å eksistere. Å sjå fram og tilbake i tida er ei parallell handling. Som å kike ut i rommet, og samstundes inn i materien. Me kan gjere dette gjennom sansane våre, eller i fantasien, og det me tar til oss frå desse prosessane, er av relativ relevanse i tida vår.

Kor er me, kor skal me og kor har me vore, er på alle måtar spente spørsmål som fangar måten sjølvbevisste vesen tenkjer og ser verda på. Dei kan skalerast til alle situasjonar.

Me har vore på bussen, me er på grusvegen, me skal til stranda. 

Me har vore i havet, me er på landjorda og me skal til månen. 

Me var ein stad, no er me her, men me aner ikkje kor me skal.

Frå fullt signal til null signal, som musikken ein før kunne høyre på radioen, som no er borte.

Det me veit, og det me ikkje veit.

I det små er "er me aleine?" eit rimeleg og banalt spørsmål.

I det store er "nei" eit rimelig svar. 

Det største svaret er "alt finnes, og om det ikke finnes, vil det skapes". 

Dei som meiner å ha kunnskap, som ingen vil tru på, vil for all tid være utanfor, si eiga tid.