Tankepolitiet

For så stort steg tok du ut i suppa

At alt som kringsatte deg i galskapen

Var deg sjølv.

For så høgt og hardt flaug du inn i orkanhjarte

At alle fiendar snudde seg bort

og lata som ingenting

då du kraup vond og full av blåmerker ut i graset

Så sto du no der føre spegelen

og kviskra stille til deg sjølv

Du prøvde høyre så godt etter kva du sa

noterte så glasskår spruta

med eit så landa du i glashaugen

av alle stjerner du hadde pensjonert

og cava og strevde for å reise deg

Då plutselig forstod me at me kunne, i eit mørkt sekund

støtte oss opp frå helvete

men alikevel sakne det verste i oss

Blodskutte augo stirrar ut i verda og snur litt på det heile

Når ein ser slik ut, så spinn verda fortare

Men ein står fast som faen

I G-punktet i sin eigen jævla sentrifuge

blir alt klissete og treigt.

Det er lett å hate

lett å skru av

Då er det vanesakar og fanesakar

skal brenne

bøker

byttar hender raskare enn spytt treff bakken

og tusen kuler flyr mellom dei stridande

som elskar å bli truffe.

Men bunnlinja er; som i alle krigar ein vil vinne

at reknskapet viser:

ein treng fleire soldatar.