Kaffikroppar

Eg skjønte aldri heilt det der med duken. Ei rein overflate var liksom ikkje god nok når ein skulle eta. Då måtte ein dekka på med rein fin duk. Ein fin kvit håndlaga duk. Me la han øve eit mørkt gammalt slete stovebord. Sjølv om alle me visste, då kaffibordet stod dekka som ei kvit brur, at då kaffi og kake var ferdig, ville hu vere flekka til og full av smular. smulane var no greie. Kaffiflekkane sleit eg meir med. Kaffien trengde ner gjennom fibra i duken og inn i treet. Bordet var laga i ubehandla eik og sjølv om eg vaska vekk flekken, ville kaffien ha trengd lengre inn i treet. Flekken vil alltid vere der inne, sjølv om han ikkje syns. Eg minnast då eg såg ei steining av eit yngre kjærastepar. Dei låg i ei hol, innpakka i eit kvitt klede. Ein ville ikkje visst kva dei var, om du utan vidare såg dei, liggande stille i det kvite stoffet. Når folk byrja å kaste stein, seig raudtfargen fram i stoffet. Raude flekkar. Sjølv om me hadde brukt plastikk eller liknande, ville eg visst at der inne i det kvita, fløyt det raude mellom kroppane deira. Store sterke steinar føyk gjennom lufta og velta kaffikoppar med raudt som rant ut på den kvite duken. Berre at no såg eg det frå innsida. Då dei grov igjen hola var dei begge borte. Alikevel visste eg med meg sjølv at dei enno låg der. Det raude i det kvite, innhylla i noko svart. Eg tar av duken og vaskar han. Sjølv om han blir rein, så veit eg med meg sjølv at djupt inne i fibra ligg kaffien alikevel. Om eg hadde strekt meg, så kunne eg lagd ein fing på overflata og kjent på det blaute mjuke over noko hardt. Ein bylt med fire bein som me står og sitt rundt. Eg kan bytte duk, men eg blir aldri kvitt flekkane.