I løpet av dei siste dagane har eg
stirra inn i alt som kunne vore vakkert.
Det er ikkje mogleg å være gla her.
Det står skriven ti knivar i kvert einaste minutt dei har vore her.
Her manglar ikkje på stengsel.
Blir me aldri verd noko?
Eg ser tusenvis av livsverk som blir
brotne sund berre fordi det ikkje står førd i eit reknskap.
Dei som vassar gjennom blod, kva post
skal dei salderast under?
Opp or mørkret stig ei ordlaus røyst
mot meg kver gang eg druknar i disse tankane.
Eg er berre eit molekyl, med alt det
ein partikkel drar på seg av affeksjonsverdiar så lenge ho
eksisterer.
Skjeletthender grip om meg, og lyfter
meg høgare. No kan eg sjå kor det var det heile byrja.
Med ett mørknar det igjen.
Ve du som leitar etter det som aldri
kan finnast. Det er hundretusener som er dømte til å gå vegen som
berre har brå endar.
Den dystre far min stira meg djupt inn
i augo og kviskra lågt den dagen eg blei fødd:
"No er det berre ein bakke igjen
guten min".
